HOMO NEAPOLITANUS

Dit wordt niet gemakkelijk voor de liefhebbers van Toscane, Portofino en Piemonte. Het echte Italie begint pas bij Napels… Daar eindigen subtiliteit, zachte charme, bloemige geuren en design. Daar begint originaliteit, harde werkelijkheid en vooral mannelijkheid.

Napels, Italy

Ah, de Napolitaanse man, zijn loopje, zijn rijden, zijn onberispelijke onberispelijkheid. Neem zijn lichaamstaal: als hij het helemaal met je eens is, helemaal niet, een beetje, vooralsnog niet, mogelijk toch. Zijn hoofd, nek, wenkbrauwen, kin praten mee. Zijn heupen, handen en benen dansen de taal van het niet uitgesprokene. In zijn kleine, gedeukte auto, waant hij zich een Formule-1 coureur, maar dan wel sturend  zonder handen. De ene heeft een mobieltje vast, de andere een sigaret. Hij haalt je niet in, hij duwt je, toeterend, van zijn weg. Hij heeft geen BMW nodig, een Fiat 500 is genoeg. Matzwart, dat wel. Hij is koning, heerser, macho. Hij kent geen minderwardigheid, want hij is Napolitaan: tegen de rijken, tegen de orde, tegen alles. Hij is God. Hij eet rauwe vis, hij wast zich niet, hij steelt, hij wint altijd. Daarom was het zo heerlijk dat Napoli van Chelsea won, op 21 februari. Hele café’s golfden bij de goals. Hier won niet een Italiaane club, maar Napels. Op kracht, niet op geld. Middenvinger in de lucht. Het Noorden is Berlusconi, leugens, corruptie. De corruptie in het Zuiden heet overleven, gunnen, wijsheid.  Napels, stad van de mannenkleren, de met de hand gestikte knoopsgaten, de subtiele overhemden met de parelmoeren, dikke knoopjes, de extravagante dassen, de maatpakken en –schoenen. Deze homo’s zijn echte, ijdele, kleine mannen…Etrusken, Grieken, Romeinen, uw erfenis is verzekerd. Gaten in de weg, maar effen in het zijn. Onder Napels wordt het alleen maar beter. Meer haar, meer branie, meer zelfoverschatting. Crisis? Nooit! Eten wat de pot schaft, klagen als ritueel, maar ze zijn altjd beter en rijden altijd harder dan de rest van de wereld. Heel mooi, zo’n voorbeeld in tijden van somberheid. Geloof in jezelf is beter dan geloof in de staat of in God, die het Zuiden nog steeds verwaarlozen.

Sibylle of Cuma, Italy

MEDITERRAANSE INGREDIENTEN:

Een totaal onverwachte ontdekking bij het overnachten in Orbetello bij Monte Argentario was de coöperatie La Peschereccia , die onder toezicht van Presidio Slow Food in het extra zoute water van de lagune nog op ouderwetse wijze vist en vooral hele bijzondere bottarga maakt, gezouten en gedroogde viskuit van harder, waarmee je de heerlijkste pasta kan maken. Helaas vertelde de man van de cooperatie ( ex-keeper van AS Roma….) dat dit jaar de vissen te klein waren (klimaatverandering?) en er dus heel erg weinig bottarga gemaakt is. Pech voor ons… wel hebben we geraspte bottarga kunnen kopen, maar die wordt eigenlijk van de mindere kwaliteit gemaakt. Een andere verrassing was dat deze bottarga in Nederland te koop is : Casa Del Gusto in de Kerkstraat, Amsterdam.

Het recept van de cooperatie voor deze heerlijke pasta is super eenvoudig:

300gr spaghetti

50gr geraspte bottarga

extra virgine olijfolie

citroensap

Kook de spaghetti al dente en meng deze met de olijfolie, citroensap en bottarga…en hier een lekkere rosé bij drinken…Je kan de geraspte bottarga natuurlijk ook over andere pasta’s strooien zoals hier in Trattoria Rosmarino  in Genua.

Pasta Carbonara di Sepia

Gevlucht uit regenachtig Ischia, uit het enige spa hotel dat open was (een verzamelplaats voor ouderen in gekleurde ochtendjassen in plaats van paarse trainingspakken) zijn we nog een nacht naar ons geliefde Napels gegaan en hebben stiekem heerlijk gegeten in Palazzo Petrucci, waar de sommelier ons uitgebreid heeft laten proeven en ons ervan probeerde te overtuigen dat de Fiano di Avellino van Feudi di San Gregorio, die wij –uit gewoonte- besteld hadden, eigenlijk alleen voor de smaak van buitenlanders wordt gemaakt en dat de “echte” Fiano die van Terredora is. Het is interessant om te zien dat beide wijnhuizen 200 ha grond hebben, maar dat Terradora 1.400.000 flessen produceert en Feudi di San Gregorio 3.800.000 flessen. Zou dat aan de kwaliteit te merken zijn? Ik moet eerlijk zeggen dat de Fiano di Avellino Pietracalda beter bij het hoge smaakgehalte van de geraffineerde vissoep paste, maar dat de Fiano van Terredora knisperig fris was en ik die zeker als aperitief zou aanraden.

En het laatste avontuur van deze week is toch wel het eten van “neonata”… Dit zijn de net geboren babytjes van allerlei vissoorten, o.a. ansjovis en sardientjes, die als lekkernij worden gezien, maar absoluut niet gevist mogen worden…. maar ja, we zijn in Italië. Meestal krijg je ze als beignets bij de antipasti, maar gisteren kreeg ik een heerlijke taart gevuld met deze piepkleine glanzende aaltjes. Het schijnt dat ze alleen gevist worden bij slecht weer omdat ze dan door de stroom uit hun beschermde omgeving gedreven worden.

Neonata, babyfish, eyes wide open...

Mocht je ze in Nederland vinden…hier een recept voor Frittelle di neonata:

-500gr neonata

-5 eieren

-1 eetlepel bloem

-100gr geraspte parmesaanse kaas

-handje fijngesneden peterselie

-zout, peper en eventueel rood pepertje

-veel olijfolie

-       spoel de neonata af in een hele fijne zeef, goed laten uitlekken

-       kluts de eieren en meng met de bloem, parmesaanse kaas, peterselie, zout, peper,(pepertje) en neonata

-       verhit  (veel)olijfolie in een pan en bak daar de frittati in. (grootte van 1 eetlepel)

-       uitdruipen op keukenpapier