TANGER, DE MYTHE

De charme die Tanger zo aantrekkelijk maakte voor Jack Kerouac, de Rolling Stones en Paul Bowles is grotendeels verdwenen. Tanger is een gemiddelde stad geworden, met wolkenkrabbers en fabrieken en een groeiend aantal hard druggebruikers. Maar er is één hoekje waar de oude glorie nog wordt gedroomd en dat is restaurant Le Marquis, waar Monsieur Chaoui zeven dagen per week klaar staat om de mythen in leven te houden. Keurig in pak met das herinnert hij de gasten aan de hoogtijdagen toen champagne vloeide (alleen Dom Perignon, bien sur) en caviar met soeplepels werd opgediend. Daar, in de hoek, zat Yves Saint-Laurent altijd. En daar de koning van Bulgarije. Malcolm Forbes? Maar natuurlijk kwam hij hier feest vieren, vaak in het gezelschap van miljardairsdochter Barbara Hutton. ‘Tanger, Monsieur, was beter dan Beiroet, een tweede Cannes, onvergelijkbaar stijlvoller dan Marrakech vandaag…’

Monsieur Chaoui danst om onze tafel. Nee, helaas, de avocado’s zijn zwart van binnen en de vis is op. Maar misschien een biefstukje zoals niemand hem in Tanger kan maken? En als dessert wil Monsieur Chaoui ons niets liever dan Crepes Suzette verkopen, zelf klaargemaakt aan tafel. Het ritueel is uniek. De gérant praat tegen zichzelf als hij de suiker brandt en sinaasappelsap in de koperen pan giet. Of praat hij tegen Paul Bowles? Hij ziet het oude kacheltje niet staan dat de enige bezette tafel moet verwarmen, ziet de bladderende verf en de gescheurde spiegels niet en droomt alleen nog van de glamour van weleer. Monsieur Chaoui is in de tachtig, maar de herinnering aan foie gras en Sauternes houden hem en de historie op de been.

"MAJESTIC'   Tanger - Genua

VEILIG OP ZEE

De M/N Majestic vaart tussen Tanger en Genua, via Barcelona. Het is een Italiaans schip, met Italiaanse officieren en Filippijnse matrozen en Filippijnse werksters. Twee werelden in een klein universum aan elkaar overgeleverd. Op de tweede dag vindt de generale repetitie plaats voor het geval we zouden zinken. Alle 250 opvarenden, vrachtrijders, kooplieden, moeders met baby’s, hasj koeriers, moeten verzamelen bij koffieshop Amadeus. Daar moet een Filippino met een gele cap en een paardenstaart het zwemvest demonstreren. Hij zoekt wat de voorkant is en worstelt met de ‘strap’, die hij nauwelijks dicht krijgt. Intussen draait een Italiaanse officier, zwaaiend met een dossier, om hem heen. De matroos wordt zichtbaar nerveuzer. Hij blaast op het fluitje dat geen geluid voortbrengt. Dan moet hij de zaklamp demonstreren. Hij draait het system de verkeerde kant op en de vier batterijen vallen op de grond. Het publiek kijkt weg uit sympathie met de hulpeloze matroos. De officier houdt de afgang voor gezien en laat het onderdeel reddingsboten zitten. Met deze ploeg komen die toch niet op tijd los.  Tijdens het aan wal gaan in Genua is de chaos niet te overzien en worden kinderen zowat platgetrapt. De honderden busjes en auto’s blijken achterstevoren te staan. We rijden pas na een uur van de plank. De matroos is inmiddels verkeersleider geworden. Straks mag hij bedden opmaken. De officier rookt een sigaretje en sms’t naar huis. 

Porto Venere , Italy

MEDITERRAANSE INGREDIENTEN:

Al heel lang staat wandelen langs Cinque Terre op ons ‘to do’ lijstje en eindelijk zijn we dan hier. Het blijkt dat de bekendste wandeling ‘Azurro” langs de kust van 5 dorpjes gesloten is doordat 2 van deze dorpjes door overstromingen en modderstromen in oktober 2011 bijna geheel verwoest zijn: alleen het stukje “ Via dell Amore” is open, maar dat is maar 20 minuten over een geheel aangelegd pad….We maken dat goed door later het begin van de hele route ,vanuit Porto Venere langs  afgronden te klauteren, met zo nu en dan een bordje “hier kunt u bergklimmen…”

Een andere reden om naar Porto Venere te gaan was dat  ik een artikel in een krant had gelezen over een winkeltje, Bajeico in een kleine straat achter een façade van pastelkleurige huizen, dat de ultieme pesto maakt. Senora Laura Massa is nog nooit buiten de stad geweest en heeft haar hele leven een kruidenierswinkeltje gehad, tot haar zoon haar aanraadde, toen ze 70 werd, om zich maar op 4 dingen te concentreren, waaronder haar heerlijke pesto. Gezegd moet worden dat na het verschijnen van het artikel de toeloop niet meer te stuiten is en de winkel een facelift heeft gekregen,maar Senora Laura straalt van geluk en de glazen potten met lichtgroene pesto zijn uitzonderlijk lekker. Het hele dorp is groen van jaloezie…

Haar manier om  pasta met pesto te maken:  

een aardappel schillen en in kleine dobbelsteentjes snijden, deze samen met de pasta (spaghetti) gaar koken, afgieten en haar saus erdoorheen roeren!

De beste wijn uit het DOC gebied Cinque Terre is volgens de  SlowWine gids 2012 de witte wijn 2010 van Luciano Capellini, gemaakt van de druiven bosco, vermentino en alborola. Ook hier groeien de wijnstokken op hele steile hellingen, op terrassen tot in zee. Luciano woont in Parma, maar mama ontvangt je met veel plezier in de Cantina. Het is een ingetogen wijn, smaakt naar geel fruit, een kruidig bittertje en vooral een zilte afdronk! Maar de beste wijn volgens mij is de witte wijn van de cooperatie Cantina Cinque Terre: Cinque Terre Costa da Posa di Volastra 2010, minder zilt, maar voller en prachtig goudgeel van kleur en laurier in de afdronk, dus hiervan zijn ook weer een paar flesjes achter in de auto beland.

vineyards in Volastra, Cinque Terre, Italy